در بعضي موارد ابزار كمك شنيداري جهت افزايش گفتار (و نه تقويت آن) ممكن است مناسب باشند.
در كودكان مبتلا به «نروپاتي شنوايي» منطقي است اگر همان روشي را كه براي يك كودك مبتلا به كاهش شنوايي محيطي (حسي عصبي) برمي گزينيم، براي كودك نروپاتي هم ادامه دهيم ولي در ابتدا بدون «تقويت كنندگي» شايد مورد توجه (قبول) ترين روش اداره، پايش از نزديك هوشمندانه و طولاني مدت وضعيت شنوايي است. اين روش كمترين مخالفت را در متون دارد. در اغلب موارد، تصوير كلي وضعيت شنوايي و جهت واضح در اداره چند وجهي تنها هنگامي ميسر است كه ارزيابي
سمعك
آيا استفاده از سمعك يا كاشت حون دراين كودكان مفيد است؟
دوگونه اعتقاد در اين مورد در بين صاحبنظران، وجود دارد. گزارش هاي اوليه حاكي از اين بود كه سمعك هيچ بهره اي به همراه ندارد، و احتمال خطر براي يكپارچگي حوني نيز ايجاد ميكند. (منظور آسيب به سلول هاي مويي خارجي است) مثلا Berline (1991) گفته است: «ما سمعك را توصيه نمي كنيم، مگر اينكه حون تخريب شده باشد. ما وقتي سمعك تنظيم مي كنيم كه كودكان ديگر OAE نشان ندهند، اگر سلول هاي مويي خارجي وجود داشته باشند و كار كنند، سمعك از نظر فيزيولوژيك مناسب نيست.» اما اغلب اديولوژيست ها يك دوره آزمايشي محتاطانه را توصيه مي كنند تا معلوم شود كه آيا احتمال افزايش پاسخ دهي كودك به صدا هست يا نه؟
بر مبناي ديدگاه دوم سمعك بويژه براي كودكاني با دو ويژگي اديولوژيك تنظيم مي شود كه عبارتند از وجود شواهد رفتاري براي اديوگرام غيرطبيعي، با نقص نسبتا كمتر در درك گفتار يا درك گفتار بهتر پس از ارائه تقويت.
Rance و همكاران (1999) مثلا توصيه كرد كه شكلي از تقويت، در بيماران نروپاتي (كودكان) كه در آنها آستانه رفتاري غيرطبيعي است، ارائه گردد: «اين روش، با تجربياتي كه Madden و همكارانش گزارش كردند (2002) تاييد شد. Madden گفته است، «بيماران مطالعه ما (N=22) با كاهش شنوايي قابل توجه و ثابت نسبت به توانبخشي مرسوم از طريق سمعك و كاشت حون خوب پاسخ دادند. (16 تا از 22 كودك يا 73 درصد)
راهكارهاي درمان (اداره) نروپاتي شنوايي با انباشت تجربيات كلينيكي و آناليز يافته هاي بدست آمده از نتايج ارتباطي حاصل از روشهاي گوناگون اداره در طولاني مدت، تكامل يافته اند. شكي نيست كه قبل از شناخت الگوي «نروپاتي شنوايي» برخي كودكان ناآگاهانه با سمعك و كاشت حون درمان شده اند. بين اين كودكان كساني بوده اند كه از اين وسايل بهره اي نبرده و آن ها را دفع كرده اند، در حال حاضر نيز، مدارك دقيق در مورد بهره مندي دراز مدت كودكان از راهكارهاي درماني متفاوت وجود ندارد. تجربيات گزارش شده ابراز مي كنند كه در صورتيكه اديومتري، شواهدي از كاهش شنوايي نشان دهد، ارائه تقويت با بهره Mild، ممكن است توام با بهبود گفتار و تكامل زبان باشد. با خوش بيني بيشتري نسبت به آنچه كه در ابتداي اين قسمت گفته شد، Berline و همكارانش كه تجربيات قابل توجهي از كار با «نروپاتي شنوايي» در نوزادان و كودكان را كسب كرده اند