شواهد قوي براي اين امر وجود دارد كه استفاده از الكترود Tiptrode و البته روش TT، امكان تشخيص AP و موج I از ABR را در بيماران با ضايعه شنوايي حسي عصبي كه شامل نرينوم آكوستيك نيز مي شود را فراهم مي آورد. اغلب اوقات AP (موج I) هنگام استفاده از Tiptroode ثبت مي شود حتي در صورتيكه با الكترودهاي سطحي روي لوبول يا ماستوئيد ثبت نشده باشد.
يك الكتروكاكلئوگرافي واضح مطمئنا توسط الكترودسوني
نروپاتي شنيداري
زمينه: الكتروكاكلئوگرافي نقش عمده اي در تعيين و تشخيص آنچه كه عموما «نروپاتي شنوايي» ناميده مي شود، ايفا مي كند. اين مشكل كلينيكي چالش برانگيز در اين فصل مورد بحث قرار گرفته است. يافته هاي ABR در مورد نروپاتي در فصل 9 ذكر شده اند. نتايج متناقض و غيرمنتظره اي كه قبلا شنوايي شناسان با آن مواجه مي شوند، و امروز، عموما نروپاتي شنوايي ناميده مي شوند، ابتدا در اواخر 1980 بدست آمدند. اين لغت را در « » قرار ميدهيم زيرا از نظر آناتوميك دقيق نيست، و نيز با تعريفي كه نرولوژيستها از «نروپاتي» دارند، كاملا سازگار نيست.
در گزارش هاي منتشر شده، OAE اغلب در بيماراني با آستانه شنوايي تن خالص خيلي غيرطبيعي و يا عدم ثبت ABR، كاملا نرمال بوده است. از اوائل تا اواسط 1990، با دسترسي اديولوژيست هاي بيشتري به تجهيزات ارزيابي OAE در جايگاه هاي كلينيكي اين الگوي اساسي نتايج اديولوژيك بخصوص در نوزادان و كودكان كه در معرض خطر نقائص نورولوژيك مكررا گزارش شد.
يافته هاي ABR، و دربعضي موارد نتايج اديومتري تن خالص و گفتاري، مويد كاهش شنوايي حسي عصبي شديد تا عميق بودند در صورتيكه OAE اغلب به صورت بارز، و با دامنه كاملا طبيعي قويا وجود كاهش شنوايي حوني را منتفي مي كند.
نورولوژيست Arnold Starr و همكارانش، در سال 1996 واژه «نروپاتي شنيداري» را صراحتا به كار گرفتند. (1996, Starr et al) ممكن است خواننده به ياد آورد كه دكتر starr از اولين محققين كلينيكي ABR بود كه نتايج ABR را در بسياري از بيماريهاي عصبي در 1970 گزارش كرد. البته اين عنوان كلينيكي كه اغلب كلينيسين ها آن را به عنوان «نروپاتي شنوايي» مي شناسد. ابتدا به صورت يك بيماري مطرح نشد، يا به سختي كه در 1980 پيدا كرد، نبود. اين يافته كه حاكي از عدم وجود ABR و يا عملكرد بسيار ضعيف در اديومتري گفتاري بود گاها در دهه هاي قبل نيز گزارش شده بود.