كاربرد كلينيكي ABR با تحريك يك گوشي در مقابل دو گوشي:
همانگونه كه قبلا گفته شده، يك توافق عمومي براين نكته وجود دارد كه تحريك تك گوشي بر تحريك دو گوشي براي كاربردهاي نرودياگنوستيك ABR مرجح است.
حساسيت ABR به پاتولويهاي گوناگون با تحريك دو گوشي كاهش مي يابد، زيرا يك پاسخ طبيعي را در صورتي مي توان مشاهده كرد كه حداقل يكپارچگي يكطرفه ساقه مغز شنوايي وجود داشته باشد. با توجه به تحقيقات بسيار در مورد تداخل دو گوشي در افراد نرمال تعجب آور است كه تعداد معدودي از مطالعات كلينيكي در مورد مقايسه ABR بين تحريك يك گوشي
مباني فرض شده براي اين يافته در MS غيرقرينگي در زمان هاي نهفتگي ABR (و ويژگيهاي فازي) براي تحريك يك گوش در مقابل گوش ديگر، است كه تجمع عصبي پاسخ را مي كاهد.
Hausler و Levine (1980) ناهنجاريهاي آشكار ABR را در تحريك يك گوشي در تا از 29 بيمار مبتلا به MS، گزارش كردند كه از امواجي با مرفولوژي خوب، اما داراي تاخير زمان نهفتگي بين موجي تا امواجي كه هيچ جزئي پس از موج I ندارد را دربرمي گيرد.
اين محققين، در هر صورت هيچ همبستگي بين ABRهاي تك گوشي و توانايي بيمار در تشخيص تفاوتهاي شدت بين دو گوشي، نيافتند. ABRهاي دو گوشي، ثبت نشدند.
Hall (1981)، يك نسبت دامنه دو گوشي به تك گوشي، كاهش يافته را در موج III (و نه موج V) در 7 بيمار با Spasmodic dysphonia گزارش كرد. او اين داده ها را با گروه كنترل همسان از نظر جنسيتي و سن مقايسه كرد. او به يك اختلال احتمالي در تداخل دو گوشي در ساقه مغز Caudal در اين گروه از بيماران فكر كرد.
اينكه ارزيابي BI با ABR يا ديگر AERها، ارزش احتمالي كلينيكي داشته باشد، خيلي مشخص نيست اما براي شكاك بودن، دلايلي هست.
جزء BI، حتي در افراد نرمال از نظر اديولوژيك و نرولوژيك، و در شرايط ثبت ايده آل، دامنه خيلي كمي دارند (0.10 تا 20 ميكروولت يا كمتر) و گمراه كننده هستند.
BI اغلب و البته نه به صورت پايا، در بيماراني با اختلال شنوايي محيطي حتي به مقدار ضعيف Mild مشاهده مي شود. همچنين همانطور كه قبلا گفته شد، اعتبار Validity ABR BI به عنوان بازتاب عملكرد عصبي در قبال محصولي از تقاطع تحريك در بعضي شرايط ارزيابي مورد سوال است. اگرچه تحقيق كلينيكي براي آزمون كارآمدي BI در گروه هاي متفاوت بيماران، لازم است